روانشناسی

اوتیسم یا اختلال در خودماندگی،  اختلالی است که در دوره کودکی با اشکال در تعامل اجتماعی، تأخیر در مهارتهای ارتباطی و محدودیت مجموعه فعالیتها و علایق فرد مشخص می شود.

از اواخر قرن نوزدهم و به طور جدی تر از اواسط قرن بیستم به کودکانی دچار درجاتی از تأخیر در تعاملات اجتماعی و مهارتهای ارتباطی کلامی و بدنی توجه خاصی ابراز شد ولی تا پیش از سال 1980 میلادی اکثر این کودکان به عنوان یک نوع روان پریشی کودکان در نظر گرفته می شدند و از آن زمان به بعد بود که مشخص شد اختلال اوتیسم، اختلالی مجزا از روان پریشی است. هرچند در مواردی نیز احتمال دارد که این دو اختلال به صورت همزمان دیده شوند.

این اختلال در 5 کودک از هر 10 هزار کودک دیده می شود. اکثر کودکان مبتلا به این اختلال پسر هستند و این اختلال  در پسرها 4 تا 5  برابر دخترها شیوع دارد. هرچند شدت افت عملکرد ذهنی  و عقب ماندگی ذهنی در دختران مبتلا بیش از پسران مبتلاست.

در گذشته تصور می شد که این اختلال در خانواده هایی با سطح اجتماعی-اقتصادی بالاتر شایع تر است ولی مطالعات سالهای اخیر این موضوع را تأیید نمی کند و احتمالاً  نتایج قبلی به این علت بوده است که خانواده هایی با سطوح بالاتر اجتماعی-اقتصادی بیشتر جهت تشخیص و مداوای کودکان خود به متخصصین مربوطه مراجعه می کنند.

برخلاف تصورات اولیه مسائل تربیتی والدین و عدم پاسخ دهی «مادران یخچالی»  نقشی در بروز این اختلال ندارند و تفاوتی بین مهارتهای تربیتی والدین کودکان مبتلا به این اختلال و مادران کودکان طبیعی وجود ندارد.

کودکان مبتلا به اوتیسم نیز مثل کودکان مبتلا به سایر اختلالات در واکنش به عوامل استرس آور مثل اختلافات خانوادگی، تولد خواهر و برادر کوچکتر، جابه جایی محل سکونت و . . .  ممکن است علایمشان تشدید شود،  ولی این عوامل به عنوان علت این اختلال مطرح نیستندادامه مطلب...